این شعر که کاندیدای شعر برگزیده ی سال ۲۰۰۵ شده
سروده ی یک بچه ی آفریقایی است و استدلال زیبا و
شگفت انگیزی دارد:

وقتی به دنیا میام، سیاهم،
...
وقتی بزرگ میشم، سیاهم،
وقتی میرم زیر آفتاب، سیاهم،
وقتی می ترسم، سیاهم،
وقتی مریض میشم، سیاهم،
وقتی می میرم، هنوزم سیاهم …

و تو، آدم سفید،

وقتی به دنیا میای، صورتی ای،
وقتی بزرگ میشی، سفیدی،
وقتی میری زیر آفتاب، قرمزی،
وقتی سردت میشه، آبی ای،
وقتی می ترسی، زردی،
وقتی مریض میشی، سبزی،
و وقتی می میری، خاکستری ای …

و تو به من میگی رنگین پوست ؟؟؟!!!